عماد الدین طبری رحمه الله در کتاب شریف "کامل بهائی" واقعه را در باب شهادت آن حضرت چنین نقل می کند:
مقداد رضوان الله علیه چنین فرمود: دختر رسول خدا صلی الله علیه و آله از دنیا رفت، در حالی که خون از پهلو و پشت او می ریخت آن هم به سبب شمشیر و ضربه ای که شما به او وارد کردید
کامل بهائی (ترجمه).ص314.ط انتشارات مرتضوی
شکوه حضرت زهرا(س) به رسول خدا(ص) از ظلم و ستم خلفاء [مصادر شیعه]
طبری شیعی این روایت را در کتاب المسترشد خویش آورده است:
قَالَ: وَ أَخْبَرَنَا مُخَوَّلُ بْنُ إِبْرَاهِیمَ النَّهْدِیُ قَالَ: حَدَّثَنَا مَطَرُ بْنُ أَرْقَمَ قَالَ: حَدَّثَنَا أَبُو حَمْزَةَ الثُّمَالِیُ عَن عَلِیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ علیهما السلام قَالَ: لَمَّا قُبِضَ [النَّبِیُ] صلی الله علیه و آله وسلم وَ بُویِعَ أَبُو بَکر، تَخَلَّفَ عَلِیٌّ علیه السلام فَقَالَ عُمَرُ لِأَبِی بَکْرٍ: أَ لَا تُرْسِلُ إِلَى هَذَا الرَّجُلِ الْمُتَخَلِّفِ فَیَجِیءَ فَیُبَایِع؟ ... فَمَضَى إِلَیْهِ جَمَاعَةٌ، فَضَرَبُوا الْبَابَ، فَلَمَّا سَمِعَ عَلِیٌّ علیه السلام أَصْوَاتَهُمْ لَمْ یَتَکَلَّمْ، وَ تَکَلَّمَتْ امْرَأَتُ [هُ]، فَقَالَتْ ... یَا رَسُولَ اللَّهِ مَا لَقِینَا مِنْ أَبِی بَکْرٍ وَ عُمَرَ بَعْدَکَ
شیخ صدوق رضوان الله علیه در کتاب شریف "علل الشرائع" می نویسد:
حدثنا محمد بن موسى بن المتوکل رحمه الله قال : حدثنا سعد بن عبد الله عن أحمد بن محمد بن عیسى ، عن محمد بن سنان ، عن عبد الله بن مسکان عن محمد بن مسلم الثقفی قال : سمعت أبا جعفر " ع " یقول لفاطمة علیها السلام ، وقفة على باب جهنم ، فإذا کان یوم القیامة کتب بین عینی کرجل مؤمن أو کافر فیؤمر بمحب قد کثرت ذنوبه إلى النار فتقرأ فاطمة بین عینیه محبا فیقول : إلهی وسیدی سمیتنی فاطمة وفطمت بی من تولانی وتولى ذریتی من النار ووعدک الحق وأنت لا تخلف المیعاد ، فیقول الله عز وجل ، صدقت یا فاطمة إنی سمیتک فاطمة وفطمت بک من أحبک وتولاک وأحب ذریتک وتولاهم من النار ووعدی الحق وأنا لا اخلف المیعاد ، وإنما أمرت بعبدی هذا إلى النار لتشفعی فیه فأشفعک ولیتبین لملائکتی وانبیائی ورسلی وأهل الموقف موقفک منی ومکانتک عندی فمن قرأت بین عینیه مؤمنا فخذی بیده وادخلیه الجنة
مخالفت عثمان با سنت نبوی[مصادر اهل سنت]
محمد بن اسماعیل بخاری در دو جای صحیح خود روایتی را نقل می کند که امیرالمومنین علیه السلام عثمان را به دلیل ترک سنت رسول خدا(ص) مذمت کرده است
حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ بَشَّارٍ، حَدَّثَنَا غُنْدَرٌ، حَدَّثَنَا شُعْبَةُ، عَنِ الحَکَمِ، عَنْ عَلِیِّ بْنِ حُسَیْنٍ، عَنْ مَرْوَانَ بْنِ الحَکَمِ، قَالَ: شَهِدْتُ عُثْمَانَ، وَعَلِیًّا رَضِیَ اللَّهُ عَنْهُمَا وَعُثْمَانُ «یَنْهَى عَنِ المُتْعَةِ، وَأَنْ یُجْمَعَ بَیْنَهُمَا»، فَلَمَّا «رَأَى عَلِیٌّ أَهَلَّ بِهِمَا، لَبَّیْکَ بِعُمْرَةٍ وَحَجَّةٍ»، قَالَ: «مَا کُنْتُ لِأَدَعَ سُنَّةَ النَّبِیِّ صَلَّى اللهُ عَلَیْهِ وَسَلَّمَ لِقَوْلِ أَحَدٍ»
فضیلتی بی نظیر از امام باقر و امام صادق علیهما السلام [مصادر شیعه]
یکی از خصوصیات اهل بیت علیهم السلام کرامات و معجزات ایشان است که دوست و دشمن به آن اقرار کرده اند، در این مطلب قطره ای از اقیانوس بی کران فضائل امامین صادقین سلام الله علیهما را به نمایش می گذاریم
علامه بزرگوار مجلسی رضوان الله علیه از کتاب شریف "بصائر الدرجات" چنین نقل می کند:
و روی بسند حسن عَنْ أَبِی بَصِیرٍ انه قَالَ: دَخَلْتُ عَلَى أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع وَ أَبِی جَعْفَرٍ ع وَ قُلْتُ لَهُمَا أَنْتُمَا وَرَثَةُ رَسُولِ اللَّهِ ص قَالَ نَعَمْ قُلْتُ فَرَسُولُ اللَّهِ وَارِثُ الْأَنْبِیَاءِ عَلِمَ کُلَّمَا عَلِمُوا فَقَالَ لِی نَعَمْ فَقُلْتُ أَنْتُمْ تَقْدِرُونَ عَلَى أَنْ تُحْیُوا الْمَوْتَى وَ تُبْرِءُوا الْأَکْمَهَ وَ الْأَبْرَصَ؟ فَقَالَ لِی نَعَمْ بِإِذْنِ اللَّهِ ثُمَّ قَالَ ادْنُ مِنِّی یَا أَبَا مُحَمَّدٍ فَمَسَحَ یَدَهُ عَلَى عَیْنِی وَ وَجْهِی وَ أَبْصَرْتُ الشَّمْسَ وَ السَّمَاءَ وَ الْأَرْضَ وَ الْبُیُوتَ وَ کُلَّ شَیْءٍ فِی الدَّارِ قَالَ أَ تُحِبُّ أَنْ تَکُونَ هَکَذَا وَ لَکَ مَا لِلنَّاسِ وَ عَلَیْکَ مَا عَلَیْهِمْ یَوْمَ الْقِیَامَةِ أَوْ تَعُودَ کَمَا کُنْتَ وَ لَکَ الْجَنَّةُ خَالِصاً قُلْتُ أَعُودُ کَمَا کُنْتُ قَالَ فَمَسَحَ عَلَى عَیْنَیَّ فَعُدْتُ کَمَا کُنْتُ
ابن تیمیه و عقاید فاسد او در بیان عالم اهل تسنن
یکی از عقاید مسلم وهابیون، تجسیم نسبت به خداوند متعال است که با مراجعه به کتب و نوشته های آنان این مر به خوبی مشهود است.
هر چند طرفداران ابن تیمیه در تلاشند تا تجسیم را از او نفی کنند، ولی تلاش آنان نا کام مانده و ردود علمای اهل تسنن بر این عقیده باطل، بر ثبوت این تفکر تاکید بر ابن تیمیه و اتباع او حکایت دارد.
س2/
ما نکاد نقرأ کتابا من کتب السنة، کالسنة لعبد الله، واللالکائی، والإبانة
إلا ونجد فصلاً أو بابا فی طعن الأئمة فی أبی حنیفة فما هو السبب؟ وما
موقفنا من هذه الآثار؟
ج/ هذا کان فی
ذلک الزمان لأنَّ أبا حنیفة رحمه الله خالف السنة والآثار فی مسائل کثیرة
جداً، ورَدَّ علیه أهل السنة والحدیث حتى لا یأخذ الناس بکلامه فی ذلک،
فالتآلیف هذه لأجل انتشار مذهب الحنفیة فی البلاد، فکتبوا ذلک تحذیراً من
اتِّبَاعِهِ فیما أخطأ فیه، لکن لمَّا استَقَرَّتْ المذاهب، واستقرت الفرق،
وصار أبو حنیفة رحمه الله أحد الأئمة الأعلام الذین یشار إلیهم، والذین
یُتَّبعون فی مسائل الفقه، ترک أهل السنة إیراد ذلک بعد نهایة القرن
الخامس، واجتمعوا على عدم ذکرها، بل عَدُّوهُ من الأئمة الأعلام کما عَقَدَ
ذلک شیخ الإسلام فی کتابه المعروف (رفع الملام عن الأئمة الأعلام) وذکر
منهم أبا حنیفة رحمه الله.
فأخطأ هو فی
مسائل، وخالف السنة فی مسائل، وعُدَّ من مرجئة الفقهاء، لکن ما ورد فی تلک
الکتب من شتمه ولعنه وسبه أو نحو ذلک، هذا تَرَکَهُ أهل السنة؛ فلم یَصِرْ
من شعار أهل السنة أن یُفعَلَ ذلک، کما قرَّرَهُ الأئمة وفی کتبهم وترکوه
فی مؤلفاتهم بعد نهایة القرن الخامس.
شرح العقیدة الطحاویة لصالح بن عبد العزیز آل الشیخ،ج2،ص1001و1002 ط دار المودة
کتب شیعه و مخالفین مملو است از فضائل امیرالمومنین علیه السلام، در این مطلب نیز فضلی از فضائل بی کران امیرالمومنین علیه السلام را به نمایش می گذاریم
مفسر نامی اهل سنت "فخر رازی" در تفسیرش می نویسد:
اهل سنت معتقدند که خلافت ابوبکر بر اساس اجماع امت صورت گرفت و این اجماع را به عنوان مهمترین دلیل خلافت او بیان می کنند و می گویند : بیعت ابوبکر با اجماع تمام مهاجرین و انصار صورت گرفت؛ این در حالی است که عمر بن خطّاب می گوید: تمام انصار با بیعت ابوبکر مخالف بودند و [از مهاجرین نیز] علی (علیه السلام) و زبیر و طرفدارانشان نیز موافق نبودند:
«حین توفی اللّه نبیّه -صلی اللَّه علیه وسلم- أنّ الأنصار خالفونا، واجتمعوا بأسرهم فی سقیفة بنی ساعدة وخالف عنّا علی والزبیر ومن معهما »
صحیح البخاری ، ج 8 ، ص 26 ، کتاب المحاربین ، باب رجم الحبلی من الزنا.
حال آیا ادعای شما راست است ، یا عمر بن خطاب
اگر برای بیعت ابوبکر اجماعی در کار نیست، پس بر چه اساس ابوبکر را خلیفه خود می دانید
ابوالفرج ابن الجوزی از علمای تراز اول اهل سنت در کتاب "الموضوعات" پس از نقل روایتی در فضیلت شهر عسقلان و اسکندریه و قزوین، و اثبات جعلی بودن آن، ابن ماجه قزوینی (صاحب کتاب سنن) را به خاطر نقل کردن این روایت و رد نکردن آن چنین خطاب قرار می دهد:
والْعجب من ابْن ماجة مَعَ علمه کَیْفَ اسْتحلَّ أَن یذکر هَذَا من کِتَاب السّنَن وَلا نتکلم عَلَیْهِ، أتراه مَا سَمِعَ فِی الصَّحِیحَیْنِ عَن رَسُول الله صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَسَلَّمَ أَنه قَالَ: "من روى عَنى حَدِیثا یرى أَنه کذبا فَهُوَ أحد الْکَذَّابین"، أما علم أَن الْعَوَّامِ یَقُولُونَ لَوْلَا أَن هَذَا صَحِیح مَا ذکره مثل ذَلِکَ الْعَالم فیعملون بِمُقْتَضَاهُ، ولَکِن غلب الْهَوَاء بالعصبیة للبلد والوطن
