ابراهیم نخعی، علقمة بن قیس و اسود بن یزید هرگز نماز تراویح نمی خواندند!

در روایتی با سند معتبر در مصنف ابن ابی شیبة آمده است :

حَدَّثَنَا عِیسَى بْنُ یُونُسَ، عَنِ الْأَعْمَشِ قَالَ: «کَانَ إِبْرَاهِیمُ یَؤُمُّهُمْ فِی الْمَکْتُوبَةِ، وَلَا یَؤُمُّهُمْ فِی صَلَاةِ رَمَضَانَ» وَعَلْقَمَةُ وَالْأَسْوَدُ.

إبن أبی شیبة الکوفی، ابوبکر عبد الله بن محمد (متوفاى235 هـ)، المصنف فی الأحادیث والآثار،ج3، ص 360، ح 7800، تحقیق: أبو محمد أسامة بن إبراهیم، الناشر : الفاروق الحدیثة، الطبعة : الأولى، 1429 هـ - 2008 م.

اعمش می گوید : ابراهیم نخعی برای نمازهای واجب به امامت می ایستاد اما برای نماز تراویح چنین نمی کرد.علقمة بن قیس و اسود بن یزید هم مانند ابراهیم نخعی چنین می کردند.


مطالب مرتبط :

ابراهیم نخعی و علقمة بن قیس (از تابعین و از بزرگان اهل سنت) هرگز نماز تراویح نمی خواندند!


قاسم بن محمد و سالم بن عبد الله و نافع (از بزرگان اهل سنت و از ائمه ی تابعین) هرگز نماز تراویح نمی خواندند!


ابراهیم نخعی (از بزرگان اهل سنت و از تابعین) : اگر فقط بلد باشم دو سوره ی قرآن را تکرار کنم بهتر از این است که نماز تراویح بخوانم!

قرآن بر سر گرفتن، سنت امیر المؤمنین علیه السلام (2)

شُعْبَةُ بْنُ الْحَجَّاجِ : بْنِ وَرْدٍ من الأزد. مولى للأشاقر عتاقة. ویکنى أبا بسطام. وکان ثقة مأمونًا ثبتًا صاحب حدیث حجة. وکان شعبة أکبر من الثوری بعشر سنین.

البصری الزهری، محمد بن سعد بن منیع أبو عبدالله (المتوفى230 هـ)، الطبقات الکبرى ،ج7، ص 207، تحقیق: محمد عبد القادر عطا، الناشر: دار الکتب العلمیة - بیروت، الطبعة: الأولى، 1410 هـ - 1990 م.

أَبُو عَوْنٍ الثَّقَفِیُّ وَاسْمُهُ مُحَمَّدُ بْنُ عُبَیْدِ اللَّهِ تُوُفِّیَ فِی وِلَایَةِ خَالِدِ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ الْقَسْرِیِّ , وَکَانَ ثِقَةً وَلَهُ أَحَادِیثُ رَوَى عَنْهُ سُفْیَانُ وَشُعْبَةُ.

البصری الزهری، محمد بن سعد بن منیع أبو عبدالله (المتوفى230 هـ)، الطبقات الکبرى ،ج6، ص 312، تحقیق: محمد عبد القادر عطا، الناشر: دار الکتب العلمیة - بیروت، الطبعة: الأولى، 1410 هـ - 1990 م.

أَبُو صَالِحٍ الحَنَفِیُّ الکُوْفِیُّ ... وَثَّقَهُ: ابْنُ مَعِیْنٍ، وَمَا هُوَ بِالمُکْثِرِ.

الذهبی الشافعی، شمس الدین ابوعبد الله محمد بن أحمد بن عثمان (متوفاى748 هـ)، سیر أعلام النبلاء، ج 5، ص 38، تحقیق: شعیب الأرنؤوط، محمد نعیم العرقسوسی، ناشر: مؤسسة الرسالة - بیروت، الطبعة: التاسعة، 1413هـ .

قرآن بر سر گرفتن، سنت امیر المؤمنین علیه السلام (1)

در روایتی صحیح السند در کتاب «المعرفة و التاریخ» آمده است :

حَدَّثَنَا عَبْدُ الْعَزِیزِ بن عبد الله الأویسی ثنا إبراهیم بن سَعْدٍ عَنْ شُعْبَةَ عَنْ أَبِی عَوْنٍ مُحَمَّدِ بْنِ عُبَیْدِ اللَّهِ الثَّقَفِیِّ عَنْ أَبِی صَالِحٍ الْحَنَفِیِّ قَالَ: رَأَیْتُ عَلِیَّ بْنَ أَبِی طَالِبٍ أَخَذَ الْمُصْحَفَ [فَوَضَعَهُ] عَلَى رَأْسِهِ حَتَّى لَأَرَى وَرَقَهُ یَتَقَعْقَعُ ثُمَّ قَالَ: اللَّهمّ إِنَّهُمْ مَنَعُونِی [أَنْ أَقُومَ فِی الْأُمَّةِ] بِمَا فِیهِ فَأَعْطِنِی [ثَوَابَ] مَا فِیهِ، ثُمَّ قَالَ: اللَّهمّ إِنِّی قَدْ مَلَلْتُهُمْ وَمَلُّونِی، وَأَبْغَضْتُهُمْ وَأَبْغَضُونِی، وَحَمَلُونِی عَلَى غَیْرِ طَبِیعَتِی وَخُلُقِی وَأَخْلَاقٍ لَمْ تَکُنْ تُعْرَفْ لِی، فَأَبْدِلْنِی بِهِمْ خَیْرًا مِنْهُمْ وَأَبْدِلْهُمْ بِی شَرًّا مِنِّی، اللَّهمّ أَمِتْ قُلُوبَهُمْ مَیْتَ الْمِلْحِ فِی الْمَاءِ- قَالَ إِبْرَاهِیمُ: یَعْنِی أَهْلَ الْکُوفَةِ.

الفسوی، أبو یوسف یعقوب بن سفیان (المتوفى 277هـ) ، المعرفة والتاریخ،ج2، ص 751، تحقیق: أکرم ضیاء العمری، الناشر: مؤسسة الرسالة، بیروت، الطبعة: الثانیة، 1401 هـ- 1981 م.

ابو صالح حنفی می گوید : علی بن ابی طالب را دیدم که قرآن کریم را گرفت و آن را بر سرش گذاشت تا جایی که دیدم صفحات قرآن ورق می خورد و صدای آن را شنیدم و سپس گفت : خداوندا، آنان مرا از آن چه که باید در میان امت بدان اهتمام ورزم منع کردند پس تو پاداش آن را به من عطا کن.سپس گفت : خداوندا، من آنان را ملول و خسته گردنیدم و آنان نیز مرا.بغض آنان را به دل گرفتم و آنان نیز بغض مرا و آنان مرا به رفتار بر غیر طبیعت و خُلقم و اخلاقی که من بدان شناخته نشده بودم وادار کردند.پس تو بهتر از آنان را نصیب من کن و فردی بدتر از مرا نصیب ایشان کن.خداوندا دل هایشان را همچون محو شدن و حل شدن نمک در آب، بمیران.ابراهیم بن سعد می گوید : مقصود امیر المؤمنین اهل کوفه هستند.

همین روایت با طریق دیگری نیز از «شعبة» در انساب الاشراف نقل شده که صحیح است :

حَدَّثَنِی یَحْیَى بْنُ مَعِینٍ، حَدَّثَنَا سُلَیْمَانُ بْنُ دَاوُدَ الطَّیَالِسِیُّ أَنْبَأَنَا شُعْبَةُ بْنُ الْحَجَّاجِ، أَنْبَأَنَا مُحَمَّدُ بْنُ عُبَیْدِ اللَّهِ الثَّقَفِیُّ قَالَ: سَمِعْتُ أَبَا صَالِحٍ یَقُولُ: شَهِدْتُ عَلِیًّا وَوَضَعَ الْمُصْحَفَ عَلَى رَأْسِهِ حَتَّى سَمِعْتُ تَقَعْقُعَ الْوَرَقِ فَقَالَ: [ «اللَّهُمَّ إِنِّی سَأَلْتُهُمْ مَا فِیهِ فَمَنَعُونِی ذَلِکَ، اللَّهُمَّ إِنِّی قَدْ مَلَلْتُهُمْ وَمَلُّونِی وَأَبْغَضْتُهُمْ وَأَبْغَضُونِی وَحَمَلُونِی عَلَى غَیْرِ خُلُقِی وَعَلَى أخلاق لم تَکُنْ تُعْرَفُ لِی فَأَبْدِلْنِی بِهِمْ خَیْرًا لِی مِنْهُمْ، وَأَبْدِلْهُمْ بِی شَرًّا مِنِّی، وَمَثَّ قُلُوبَهُمْ مَیْثَ الْمِلْحِ فِی الْمَاءِ].

هزار سنت پیامبران در امیرالمومنین علیه اسلام

حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ اَلْحُسَیْنِ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ أَبِی نَصْرٍ عَنْ حَمَّادِ بْنِ عُثْمَانَ عَنْ فُضَیْلٍ عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ عَلَیْهِ اَلسَّلاَمُ قَالَ: کَانَتْ فِی عَلِیٍّ سُنَّةُ أَلْفِ نَبِیٍّ وَ قَالَ إِنَّ اَلْعِلْمَ اَلَّذِی نَزَلَ مَعَ آدَمَ لَمْ یُرْفَعْ وَ مَا مَاتَ

ماه رمضان بهترین فرصت آمرزش در حدیث امام صادق علیه السلام

امام صادق علیه السلام در حدیثی معتبر می فرمایند :

حَدَّثَنَا أَبِی رَحِمَهُ اللَّهُ قَالَ حَدَّثَنَا سَعْدُ بْنُ عَبْدِ اللَّهِ قَالَ حَدَّثَنَا یَعْقُوبُ بْنُ یَزِیدَ عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ عَنْ هِشَامِ بْنِ الْحَکَمِ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: مَنْ لَمْ یُغْفَرْ لَهُ فِی شَهْرِ رَمَضَانَ لَمْ یُغْفَرْ لَهُ إِلَى قَابِلٍ إِلَّا أَنْ یَشْهَدَ عَرَفَةَ.

الشیخ الصدوق، محمد بن علی بن الحسین بن موسى بن بابویه القمی (متوفای381هـ) فضائل الأشهر الثلاثة، ص 469، ح 128، تحقیق : اللجنة العلمیة فی مکتبة پارسا، الناشر: کتاب فروشى داورى‏، الطبعة : الأولى، 1396 ش.

معاویه: علم و فقه به موت علی بن ابی طالب ازبین رفت!

اعلمیت و فقاهت امیرالمومنین آنقدر آشکار بود که مخالفین حضرت نیز به آن اتفاق دارند و آن را نقل کرده اند چنانکه معاویه در باره علمیت حضرت علی چنین می نویسد:

وَ کَانَ مُعَاوِیَةُ یَکْتُبُ فِیمَا یَنْزِلُ بِهِ لِیَسْأَلَ لَهُ عَلِیُّ بْنُ أَبِی طَالِبٍ عَنْ ذَلِکَ فَلَمَّا بَلَغَهُ قَتْلُهُ قَالَ ذَهَبَ اَلْفِقْهُ وَ اَلْعِلْمُ بِمَوْتِ اِبْنِ أَبِی طَالِبٍ فَقَالَ لَهُ عُتْبَةُ أَخُوهُ لاَ یَسْمَعُ هَذَا مِنْکَ أَهْلُ اَلشَّامِ فَقَالَ دَعْنِی عَنْکَ .

اقتدا به کسی که اهل برائت از دشمنان اهل بیت علیهم السلام نیست

 

علامه جلیل القدر شیخ یوسف بحرانی در کتاب مبارک الحدائق الناظرة از شیخ صدوق و شیخ طوسی به سند صحیح این روایت را نقل می کند:

 

وما رواه فی الفقیه والتهذیب فی الصحیح عن إسماعیل الجعفی قال :" قلت لأبی جعفر ( علیه السلام ) رجل یحب أمیر المؤمنین ( علیه السلام ) ولا یتبرأ من عدوه ویقول هو أحب إلى ممن خالفه ؟ فقال هذا مخلط وهو عدو فلا تصل خلفه ولا کرامة إلا أن تتقیه

 

اسماعیل جعفی می گوید: به حضرت امام باقر علیه السلام عرض کردم: شخصی است امیرالمومنین علیه السلام را دوست مى دارد ولی از دشمن او تبری نمی جوید، و حتی می گوید: او (امیرالمومنین علیه السلام) نزد من از مخالفینش محبوب تر است، حضرت فرمودند: چنین شخصی آشفته حال است و دشمن محسوب می شود، پشت سر او نماز نگذار،(چرا که) او کرامت و ارزشی ندارد، مگر اینکه از او بترسی و مجبور به تقیه باشی

بن عثیمی : علی بن ابی طالب به خاطر قرابتش با رسو الله (ص) خودش را به خلافت شایسته تر می دید

وما فعله علی امر عجیب، ولا یمکن ان نخطئ الصحابة فی بیعة ابی بکر، ونصوب علی بن ابی طالب فیما رآه؛ لأن ما رآه علی مخالف لظاهر ما جاءت به السنة؛ یعنی : أنه أحق من أبی بکر وغیره؛ لقرابته من رسول الله

شرح صحیح مسلم لابن عثیمین،ج6،ص74 ط المکتبة الاسلامیة

آلوسی سلفی: سخنوران عرب می توانند مانند قرآن بیاورند

أن القرآن غیر خارج عن کلام العرب وما من أحد من بلغائهم إلا وقد کان مقدورا له الإتیان بقلیل من مثل ذلک والقادر على البعض قادر على الکل

 

دوم این که قرآن خارج از کلام عرب نیست و کسی از سخنوران و افراد با کلام فصیح و بلیغ نیست مگر این که می تواند اندکی مانند قرآن را بیاورد و کسی که قادر بر آوردن بخشی از قرآن باشد مانند کسی است که قادر بر آوردن تمام قرآن است

برخی از علماء حاصل آن عمل بودند یعنی زنازاده بودند!!

حَدَّثَنَا وَکِیعٌ، حَدَّثَنَا سُفْیَانُ، عَنْ بُرْدٍ أَبِی الْعَلَاءِ، عَنِ الزُّهْرِیِّ، قَالَ: کَانَ أَئِمَّهٌ مِنْ ذَلِکَ الْعَمَلِ یَعْنِی مِنْ أَوْلَادِ الزِّنَا

 

مصنف ابن ابی شیبه،ج۴،ص۳۱۵،ر۶۱۴۲ ط دار القبله
المحلی لابن حزم،ج۴،ص۱۱۳ ط المنیریه