مهدویت در قرآن (2)

یکی از آیاتی که علمای اهل سنت پیرامون بحث مهدویت و خروج حضرت مهدی سلام الله علیه ذکر کرده اند، آیه {مَنْ أَظْلَمُ مِمَّنْ مَنَعَ مَسَاجِدَ اللَّهِ أَنْ یُذْکَرَ فِیهَا اسْمُهُ وَسَعَى فِی خَرَابِهَا أُولَئِکَ مَا کَانَ لَهُمْ أَنْ یَدْخُلُوهَا إِلَّا خَائِفِینَ لَهُمْ فِی الدُّنْیَا خِزْیٌ وَلَهُمْ فِی الْآخِرَةِ عَذَابٌ عَظِیمٌ} [البقرة: 114] می باشد.

آنان معتقدند که این آیه مرتبط با بحث قیام حضرت و ظلم ستیری ایشان است چنان چه سیوطی چنان می نویسد:

أما خزیهم فی الدنیا فإنه إذا قام المهدی وفتحت القسطنطینیة قتلهم فذلک الخزی.

ذلیل شدن ظالمان در دنیا، زمانی است که مهدی علیه السلام قیام کند و قسطنطنیه را فتح کند و ظالمان را از بین ببرد که این ذلیل شدن آنان است.

الدر المنثور، ج 1 ص 561