کسی که حدیث را قبول نکند زندیق و کافر است..!!

الرد إلى الله: إلى کتاب الله، والرد إلى الرسول: رد إلیه فی حیاته وإلى سنته بعد وفاته - علیه الصلاة والسلام-؛ فهی مرد الناس ومرجعهم هی والقرآن على حد سواء، فهی فی الاحتجاج فی أبواب العقائد والأحکام والحلال والحرام وسائر شئون الدین هی مرجع کالقرآن، ولهذا کان السلف إذا ورد على أحدهم سؤال فی عقیدة أو غیرها یجیب بما یسبق إلى ذهنه من نص قرآنی أو نص نبوی، لا تفرقة فی ذلک

 
مجموع کتب ورسائل وفتاوى الشیخ ربیع بن هادی المدخلی،ج2،ص369و370 ط دار الامام احمد

ارجاع به خداوند و پیامبر (ص) : یعنی ارجاع به پیامبر در حیاتش و به سنت پس از وفات پیامبر.پس سنت و قرآن در یک سطح محل رجوع مردم است و سنت مانند قرآن در عقائد و احکام و حلال و حرام و سایر شئون دین مرجع است و به همین دلیل، سلف هنگامی که از آن ها سوالی در عقیده و غیر از آن پرسیده می شد با آن چه از قرآن یا احادیث پیامبر به ذهنشان می آمد پاسخ می دادند و بین سنت و قرآن جدایی نیست 

ولکن فی مجال الاعتقاد، ومجال التحلیل، ومجال التحریم وغیرها من المجالات هما سواء فی وجوب الأخذ والاحتکام إلیهما، والقول بهما فی الحلال والحرام. فإذا جاء إنسان یقول لک: حسبنا کتاب الله، یکفینا کتاب الله، لا تأتی إلا بکتاب الله، کتاب الله بین أیدینا ما أحله أحللناه، وما حرمه حرمناه؛ فاعلم أنه مبتدع أو زندیق

عون الباری ببیان ما تضمَّنه شرح السُّنَّة للإمام البربهاری،ج2،ص827و828 ط دار الامام احمد

اما در زمینه ی اعتقاد و حلال و حرام و غیر از آن ها قرآن و سنت {روایات و احادیث} در وجوب اخذشان یکی هستند.پس هنگامی که شخصی آمد در حالی که می گفت : کتاب خدا برای ما کافی است، کتاب خدا برای ما کفایت می کند،به جز قرآن چیزی نیاور، کتاب خدا پیش ماست و هرچه را حلال کرده حلال و هرچه را حرام کرده حرام می کنیم پس بدان که این شخص اهل بدعت یا زندیق (کافر) است