وظیفه منتظرین در عصر غیبت
شیخ صدوق رضوان الله علیه روایت کرده است:
حدثنا محمد بن الحسن بن الحسن بن احمد بن الولید، قال: حدثنا محمد بن الحسن الصفار،عن احمد بن ابی عبد الله البرقی، عن ابیه، عن ابن المغیره، عن المفضل بن صالح، عن جابر، عن ابی جعفر الباقر - علیه السلام - انه قال: یاتی علی الناس زمان یغیب عنهم امامهم فطوبی للثابتین علی امرنا فی ذلک الزمان، ان ادنی ما یکون لهم من الثواب ان ینادیهم الباری جل جلاله، فیقول: عبادی و امائی آمنتم بسری و صدقتم بغیبی فابشروا بحسن الثواب منی، فانتم عبادی و امائی حقا، منکم اتقبل و عنکم اعفو و لکم اغفر و بکم اسقی عبادی الغیث و ادفع عنهم البلاء، لولاکم لانزلت علیهم عذابی. قال جابر: فقلت یا ابن رسول الله فما افضل ما یستعمله المومن فی ذلک الزمان؟ ققال: حفظ اللسان و لزوم البیت.
جابر جعفى از امام محمد باقر علیه السلام روایت نموده که فرمود: زمانى بر مردم خواهد گذشت که امام آن‌ها از نظرشان غائب گردد. خوش به حال آن‌ها که در آن زمان بر عقیده‌ی خود نسبت به ما ثابت می‌مانند. کم‌ترین ثوابى که آن‌ها دارند این است که خداوند متعال آن‌ها را با این کلام صدا زند: بندگان من! که ایمان به من آوردید و غیب مرا تصدیق کردید، شما را به ثواب نیکوى خود مژده می‌دهم. شما بندگان و کنیزان حقیقى من هستید عبادت شما را می‌پذیرم و از تقصیرات شما می‌گذرم و شما را می‌آمرزم و به خاطر شما بندگانم را از باران سیراب می‌کنم، و بلا را از مردم برطرف می‌سازم، اگر براى خاطر شما نبود عذاب خود را بر آنان (که در بی‌دینى و غفلت و معصیت به سر می‌برند) فرو می‌فرستادم.
جابر گفت: عرض کردم یا ابن رسول الله! بهترین کارى که شخص باایمان در آن زمان می‌تواند انجام دهد چیست؟ فرمود: حفظ زبان خود و ماندن در خانه.
کمال الدین و تمام النعمة، تالیف شیخ صدوق قدس سره، جلد ۱، صفحه ۳۰۹، حدیث ۱۵، چاپ مؤسسة الأعلمی للمطبوعات
