اعتراف محمد متولی الشعراوی به مظلومیت حضرت زهراء (س)

محمد متولی الشعراوی یکی از بزرگ ترین علمای معاصر مخالفین می باشد که به بخش کوچکی از مظلومیت های حضرت زهراء سلام الله علیها اعتراف می کند.

ونذکر هنا إن الإمام علیاً رَضِیَ اللَّهُ عَنْه حینما ذهب لیدفن فاطمة بنت رسول الله صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَسَلَّم َ رَضِیَ اللَّهُ عَنْها وقف عند قبر رسول الله وقال: السلام علیک یا سیدی یا رسول الله، قَلَّ عن صفیتک صبری، ورقَّ عنها تجلُّدی، إلا أن لی فی التعزی بعظیم فُرْقتک وفادح مصیبتک موضع تأسٍّ - یعنی: الذی تحمَّل فَقْدک یا رسول الله یهون علیه أیُّ فَقْد بعدک - فلقد وسدتُک یا رسول الله فی ملحودة قبرک، وفاضت بین سَحْری ونَحْری نفسک، أما لیلی فمُسهَّد، وأما حزنی فَسَرْمَد، إلى أنْ یختار الله لی دارک التی أنت بها مقیم، هذا وستخبرک ابنتک عن حال أمتک وتضافرها على هضمها ... فَأصْغِها السؤال، واستخبرها الحال، هذا ولم یَطلُّ منک العهد، ولم یخْلُ منک الذکر.

ثم لما أراد أنْ ینصرف عن قبر حبیبه قال: والسلام علیک سلام مُودِّع، لا قال ولا سئم، فإنْ انصرف فلا عن ملالة، وإنْ أُقِم فلا عن سوء ظنَّ بما وعد الله به عباده الصابرین.

الشعراوی، محمد متولی (المتوفى: 1418هـ)، تفسیر الشعراوی ،ج 19، ص 11831 و 11832، الناشر: مطابع أخبار الیوم.

اینجا امام علی رضی الله عنه را به یاد می آوریم زمانی که رفت تا فاطمه دختر رسول الله صلی الله علیه [و آله و سلم را دفن کند.پیش قبر رسول الله (ص) ایستاد و گفت : سلام ای سرورم، سلام ای رسول الله. شکیبایی و صبرم بر دوری دخترت و محبوبه ات کم شده جز اینکه براى من در پیروى از سنت تو در آن چه که در فراقت کشیدم جاى دلدارى باقى است‏‏ - یعنی یا رسول الله ، کسی که دوری تو را تحمل کند ، دوری و فراق پس از تو بر او آسان می شود - زیرا من سر تو را در لحد آرامگاهت نهادم و جان مقدس تو از میان گلو و سینه ی من خارج شد. (یعنى هنگام جان دادن سرت بسینه من چسبیده بود) اما ای رسول خدا ، دیگر شبم در بی خوابی می گذرد و اندوهم همیشگی است تا این که خداوند خانه ‏اى را که تو در آن اقامت دارى برایم برگزیند. (بمیرم و به تو ملحق شوم) به زودى دخترت از همدست شدن امتت بر ضد او به تو گزارش خواهد داد ... همه ی سرگذشت را از او بپرس و گزارش را از او بخواه.همه ی این ها در حالی است که زمان زیادی نگذشته بود و یاد شمااز میان نرفته بود.

سپس زمانی که علی بن طالب تصمیم گرفت تا از پیش قبر حبیبش رسول الله (ص)برود گفت : سلام بر شما، سلام شخصی که وداع می کند.سلامی که نه از سر خشم و ناراحتی است و نه از سر دلتنگی.اگر از اینجا برگردم، به دلیل بی علاقگی و خستگی نیست و اگر هم بمانم به دلیل بدگمانى ام به آن چه خداوند به بندگان اهل صبرش وعده داده نیست.