ابن الجوزی و اعتراف به تعصب و هواپرستی برخی از علمای بزرگ اهل سنت در تصحیح و تضعیف احادیث
این مساله فقط ادعای ما نیست و این خود علمای مخالفین هستند که به این موضوع اعتراف کرده اند.
ابن الجوزی - عالم بزرگ اهل سنت - می نویسد :
وَأَلْوَمُ عِنْدِی مِمَّنْ قَدْ لُمْتُهُ مِنَ الْفُقَهَاءِ جَمَاعَةٌ مِنْ کِبَارِ الْمُحَدِّثِینَ عَرَفُوا صَحِیحَ النَّقْلِ وَسَقِیمَهُ وَصَنَّفُوا فِی ذَلِکَ فَإِذَا جَاءَ حَدِیثٌ ضَعِیفٌ یُخَالِفُ مَذْهَبَهُمْ بَیَّنُوا وَجْهَ الطَّعْنِ فِیهِ وَإِنْ کَانَ مُوَافِقًا لِمَذْهَبِهِمْ سَکَتُوا عَنِ الطَّعْنِ فِیهِ وَهَذَا ینبیء عَنْ قِلَّةِ دِینٍ وَغَلَبَةِ هَوًى.
ابن الجوزی، أبو الفرج عبد الرحمن بن علی بن الجوزی (متوفای597هـ)، التحقیق فی أحادیث الخلاف،ج1، ص 23، تحقیق: مسعد عبد الحمید محمد السعدنی، دار النشر : دار الکتب العلمیة – بیروت، الطبعة: الأولى- 1415 هـ .
و نکوهیده تر از آن کسی از فقهاء که او را سرزنش کردم ، گروهی از بزرگان محدثین هستند که صحیح و غیر صحیح روایت و حدیث را فهمیده اند و در مورد آن کتاب تالیف کرده اند اما زمانی که حدیثی ضعیف می آید که با مذهب و دیدگاهشان مخالفت می کند دلیل ضعف آن را تبیین می کنند و اگر آن حدیث موافق دیدگاه ومذهبشان باشد ، در مورد تضعیف آن سکوت می کنند و این ناشی از قلّت (کمی) دین و ایمان و غلبه ی هوای نفس بر آنان می باشد.
