گریه و مصیبت اهل بیت علیهم السلام در رثای حضرت ابا عبدالله الحسین سلام الله علیه
شیخ صدوق رضوان الله تعالی علیه با *سند صحیح* در کتاب الأمالی خود از لسان مبارک حضرت رضا صلوات الله علیه چنین می نویسد:
محرم ماهى است که مردم دوره جاهلى جنگ و خون ریزى در آن را حرام مىدانستند ولى ریختن خونهاى ما در آن ماه روا دانسته شد و حرمت ما در آن دریده شد و کودکان و زنان ما در آن اسیر شدند و خیمههاى ما را آتش زدند و هر چه در آن بود غارت کردند و در کار ما رعایت هیچ حرمتى براى رسول خدا صلی الله علیه و آله صورت نگرفت.
همانا روز شهادت امام حسین علیه السلام پلکهاى چشم ما را مجروح و اشک ما را روان کرد و عزیز ما را خوار و زبون ساخت.کربلا اندوه و بلا را برای ما بر جای گذاشت. آرى، باید به کسى چون حسین علیه السلام گریهکنندگان گریه کنند، که گریستن بر او گناهان بزرگ را فرو مىریزد.
و سپس آن حضرت فرمودند: چون هلال محرم آشکار مىشد، پدرم (حضرت موسی بن جعفر سلام الله علیهما) هرگز متبسم و با لبخند دیده نمىشد و اندوهش افزون مىشد و چون روز دهم (روز عاشورا) آن ماه فرا مىرسید، آن روز روز غم و سوگ و گریستن او بود و آن همان روزى است که امام حسین که درودهاى خدا بر او باد در آن شهید شد.
الامالی للصدوق علیه الرحمة، ص 101
